Het is vrijdagmiddag. De koffer is gepakt. Alleen handbagage, dat scheelt weer. Op naar het mooie Toscane, waar Remco en Desirée elkaar het jawoord gaan geven in het romantische San Gimignano. Ik mag in het plaatselijke kerkje een zegen over hun huwelijk uitspreken. Wat wil je nog meer: in de bakermat van het Katholieke geloof in een eeuwenoud kerkje, van twee lieve mensen als Remco en Desiree het huwelijk inzegenen.

Na een vliegreis van nog geen twee uur land ik verwachtingsvol in Florence. Een sms-je vertelt mij dat Inge Peters – Rit, de weddingplanner, ‘in een roze jurk, helemaal rechts vooraan’ in de aankomsthal op mij staat te wachten. Ik loop door de schuifdeuren, en daar staat ze. Ik word met drie zoenen verwelkomd, en samen lopen we naar de witte Fiat 500. Inge is een vrolijke en gezellige jonge meid, die de Fiat behendig over de Italiaanse wegen stuurt, monter mopperend op de overige weggebruikers. Vanwege het late tijdstip, het is bijna middernacht, brengt zij mij rechtstreeks naar B&B Candida , waar ik met bruidsfotograaf Sjoerd Banga zal verblijven. Inge slaapt als weddingplanner in Villa il Poggiale, waar het bruidspaar en genodigden ook verblijven. B&B Candida blijkt een prachtig origineel Toscaans huis te zijn, beschenen door een maan die alleen in Toscane zo helder is.

Wanneer we koers zetten naar het smeedijzeren hek wat de B&B van het bergweggetje scheidt, priemen twee koplampen door de duisternis. Het blijkt fotograaf Sjoerd Banga te zijn. Gedrieën lopen we via de tuin naar de voordeur. Wat de buitenkant van dit huis al deed vermoeden wordt binnen bewaarheid: een warm, origineel Italiaans interieur glimlacht ons toe. De oude balken, de houten keukentafel, de romantische lichtval…

Inge neemt afscheid van ons, met de belofte dat zij mij de volgende ochtend om 9.30 uur ophaalt om mij naar de Vila te brengen. Sjoerd en ik verkennen intussen het huis, waar wij al snel de koelkast en, jawel, een fles koele witte Italiaanse wijn aantreffen. Twee glazen zijn snel gevonden, en tevreden nestelen wij ons aan de houten keukentafel. Keuvelend over de geneugten van ons werk is het intussen 1.30 uur geworden. Gezien de ongetwijfeld warme en lange dag die ons wacht is het tijd om de bedstee op te zoeken. In de slaapkamer wacht mij opnieuw een verrassing: een lief welkomstkaartje en cadeautje van Remco en Désirée. Al deze warmte en vriendelijkheid, het prachtige verblijf, de Toscaanse nacht… droom ik al?

Door het openstaande raam word ik gewekt door Toscaanse krekels. Sjoerd is al vroeg richting bruidspaar getogen, om daar de mooiste momenten vast te leggen. Na een douche met uitzicht over een prachtige vallei, ga ik richting terras, waar een Italiaans ontbijt mij wacht. De vriendelijke eigenaresse heet mij welkom met dadels en vruchten uit eigen tuin. Ik neem plaats aan de tafel in de opkomende zon, en hoor in de keuken de percolator. Dat beloofd een heerlijke espresso. Nog niets gedaan, en dan al zo verwend worden. Om 9.29 uur hoor ik voetstappen naderen. Het is Inge Peters – Rit, van Trouwen Italië, uiteraard stipt op tijd. Ik heb nu al volledig vertrouwen in een perfect lopende dag, met een prof als Inge aan het roer. Samen zetten we koers naar Villa il Poggiale, slechts enkele minuten verderop.

Na de auto te hebben geparkeerd onder een grote cypres, betreden we samen de oprijlaan. Villa il Poggiale is adembenemend mooi, met haar goudgele zuilen en poorten in Middeleeuws Italiaanse stijl. Op het terras is het één al bedrijvigheid. Familie en vrienden lopen af en aan. Verwachting zindert in de door de zon verwarmde lucht, kindergelach klinkt vanonder de parasols. Dan klinkt een donker gebrom. Omkijkend zie ik een prachtige crèmekleurige Volkswagen Karmann Ghia het terrein oprijden. Op dat moment betreden bruid en bruidegom het zandkleurig betegelde terras. Een stilte valt, wanneer ieder de oogverblindend schone bruid aan de hand van haar bruidegom ziet verschijnen.

Sjoerd is adequaat maar onopvallend aanwezig om zoveel schoonheid op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij legt zijn rugzak in de kofferbak van de Karmann Ghia, en neemt bij bruid en bruidegom plaats in de open auto. Wat een goudvink die man. Ik neem me voor in een volgend leven bruidsfotograaf te worden! Inge neemt kordaat maar vriendelijk de leiding, en verzoekt de gasten richting de weg te gaan, waar inmiddels een touringcar is aangekomen. Ieder zoekt een plaatsje in de bus, ik mag op de voorste stoel naast de chauffeur plaatsnemen, achter de brede panoramaruit. Inge neemt vrolijk plaats op de grond naast mij. Mijn bijna Italiaans galante voorstel om van plaats te wisselen wijst zij lachend van de hand. Langzaam trekt de bus op, richting San Gimignano. De route is prachtig, de sfeer warm en feestelijk. Een vriendelijke weg tussen de bergen leidt naar het hooggelegen San Gimignano, het lieflijke landschap van een bijzondere charme. Al van verre zagen wij de ‘belle torri’ van het stadje hoog op een berg, en toen de sterk stijgende weg ons daar had gebracht, vonden wij op de met bomen beplante Piazzale Cavour voor de poort de halve bevolking genoeglijk op de banken zitten, genietend van de rust en de ruimte buiten de benauwde straten.

In colonne lopen we richting het stadhuis van San Gimignano, alwaar het wettelijk huwelijk plaats zal vinden. Ik houd mijn adem in, bij zoveel cultuur en schoonheid. Toeristen drommen samen om het bruidspaar heen. Volop genietend van al die aandacht, lopen Remco en Désirée richting raadszaal, voorafgegaan door Sjoerd die zijn lens geen moment rust gunt. 

Binnen wacht een ambtenaar met een in de kleuren van de Italiaans vlag getooide sjerp het bruidspaar op. De raadzaal, waar een kolossaal fresco op de wand prijkt, een Madonna met heiligen, waar tegen de zijwand prachtige intarsia-banken staan! De plek is historisch: in deze zaal heeft Dante de voet gezet! En nu zetten Remco en Désirée daar voet! De ambtenaar verwelkomt het bruidspaar in het Italiaans, bijgestaan door een Engelse tolk. Intussen zetten Inge en ondergetekende koers richting kerkje, de Sant’Agostino.

Daar aangekomen worden wij hartelijk verwelkomt door Father Brian, de reguliere pastoor van het kerkje. Zelf reist hij af naar het zuiden van Italië, de kerk in mijn handen achterlatend. In de Sant’Agostino zorgde Benozzo Gozzoli (ook bekend onder de naam Benozzo di Lese de Sandro Alessio, een Italiaanse renaissanceschilder uit de Florentijnse school) voor unieke fresco’s met als onderwerp het leven van de heilige Augustinus. Wat een voorrecht om daar als eenvoudig Pastor bij het altaar onder een prachtig fresco te mogen staan, om daar straks het huwelijk van Remco en Désirée in te mogen zegenen…

Intussen druppelen de eerste gasten binnen, onder begeleiding van de door een violist en harpiste ten gehore gebrachte muziek. Langzaam vullen de kerkbanken zich. Na een teken van Inge te hebben gekregen dat ieder aanwezig is, begeef ik mij naar buiten om het bruidspaar welkom te heten. Remo en Désirée stralen. Samen met Remco, die wordt begeleid door zijn moeder, loop ik de kerk binnen, onder applaus van de aanwezigen.

Na een welkomstwoord verzoek ik ieder te gaan staan. De muzikanten zetten het romantische ‘She’ in, waarna de bruid begeleid door haar vader haar entree maakt. De sfeer in de kerk is tegelijk plechtig en ontspannen, maar vooral feestelijk. Uiteindelijk vieren we de liefde. En die liefde is duidelijk zichtbaar tussen Remco en Désirée. De gasten zijn betrokken en vrolijk, het bruidspaar verwachtingsvol. Ik heb Remco en Désirée meerdere keren bezocht in hun mooie huis te Berkel – Enschot, waar ik steeds gastvrij onthaald werd. Ik ken deze mensen, en kan daardoor veel over hen vertellen, waardoor de viering een persoonlijk en eigen karakter heeft. Op mijn verzoek hebben zij hun beloften aan elkaar zelf geschreven. Het is dan ook duidelijk dat die beloften recht uit het hart komen op het moment dat ik hen verzoek hun belofte naar elkaar uit te spreken.

‘Ik hou van je omdat jij het beste in mij naar boven brengt en omdat je mij geleerd hebt wat de ware betekenis van “houden van” is’, begint Désirée haar belofte.

‘Wat is het bijzonder dat onze relatie nog steeds mooier en beter wordt. Dat we steeds meer van elkaar gaan houden, van elkaars goede eigenschappen, maar ook van elkaars ‘perfect imperfections’’, zegt Remco met duidelijke ontroering. ‘En ik hou van je omdat ik je ‘een onsterfelijk lekker ding vind’, besluit hij ondeugend.  

Dan is het moment aangebroken dat ik de zegen uitspreek, een zegen, een goede wens over het huwelijk van Remco en Désirée. Valt er meer te zeggen? Deze viering is onvergetelijk, voor het bruidspaar, voor de gasten, en voor ondergetekende. Onder begeleiding van het ‘Hallelujah’ verlaat het bruidspaar het kerkje, op de voet gevolgd door hun vrienden en dierbaren. Op naar het restaurant waar ieder een lunch aangeboden zal krijgen.

Het restaurant is gelegen aan de hoofdstraat van San Gimignano. De zaal waar wij lunchen biedt uitzicht op de heuvels van Toscane. Hier snijdt het bruidspaar de bruidstaart aan, die na een origineel Italiaanse lunch als dessert geserveerd wordt. Vervolgens loopt het gezelschap samen naar de bus, die ons terug naar Villa il Poggiale brengt. Inge vermaakt de kinderen, door ze liedjes in de microfoon te laten zingen.

Weddingplanner Inge Peters-Rit van Trouwen Italië

Aangekomen bij de villa hebben we een aantal uren om ons op te frissen. Het volgende programma is de lunch. De lange tafel die buiten op het terras staat is feestelijk gedekt. Tussen de couverts ontdek ik ook mijn eigen naam. Had ik op de kaart niet gezien dat de dresscode voor heren Black Tie is? De vader van de bruid duikt plotseling naast mij op. Van mijn opmerking dat ik in mijn casual kleding nogal uit de toon val wil hij niets horen. Ook Remco staat erop dat ik gewoon plaatsneem. Gerustgesteld ga ik zitten.

Na een mooie introductie van de bruidegom wordt het voorgerecht geserveerd. Een saxofonist en zanger luisteren de sfeer op, al is dat geenszins nodig: de sfeer is warm en gemoedelijk, vrolijkheid en Brabantse gastvrijheid mengen zich met de Italiaanse gerechten. Om middernacht loopt het diner, onderbroken door een aantal prachtige speeches, naadloos over in het feest. Sjoerd laat zijn camera klikken en de flitser oplichten, om de sfeer zo getrouw mogelijk vast te leggen. Hoewel het feest nog tot 4.00 uur zal duren, gaan Sjoerd en ik rond 1.30 uur richting B&B, waar wij ons moe maar voldaan te ruste leggen.

De volgende ochtend is mijn neus als eerste wakker wanneer de geur van koffie door het huis trekt. Ook Sjoerd blijkt hier niet ongevoelig voor. Gezamenlijk genieten wij van het ontbijt. In de Villa worden wij opgewacht door het bruidspaar, familie, vrienden én een heerlijke brunch. De saxofonist en zanger tonen wederom dat ze weten hoe ze ieder muzikaal kunnen vermaken, terwijl wij ons tegoed doen aan een cappuccino en het uitgestalde buffet. Dan is plotseling na het middaguur. Taxi’s rijden af en aan om de gasten naar het vliegveld te brengen. Ik neem afscheid van Remco en Désirée. Ik merk dat dit toch wel enige emotie bij mij oproept: zij hebben mij het gevoel gegeven bij hun familie te horen, met hun hartelijkheid en Brabantse gastvrijheid.

Pedro en Remco

Ook van Inge en Sjoerd neem ik afscheid, twee lieve mensen met wie ik geweldig heb samengewerkt. De taxi brengt mij naar Florence. Vandaar reis ik naar Schiphol, waar ik moe maar voldaan aankom.

Dit was een huwelijk wat ik niet zal vergeten, één voor in de boeken, of om een blog over te schrijven.

Un cordiale saluto,

Pedro Kuit  HuwelijksInzegening.nl

Weddingplanner: Inge Peters-Rit van Trouwen Italië

Fotografie: Sjoerd Banga van Banganimation

Fotoblog van deze bruiloft: Bruiloft van Remco en Désirée in San Gimignano